Wim Passchier: 'Lintje doet me wel wat'

Gepubliceerd op: 20-8-2019

VLISSINGEN - Deze weken portretteert de Vlissingse Bode de inwoners die bij de lintjesregen in april een koninklijke onderscheiding ontvingen. Dit keer is het woord aan Willem Passchier (82). Op zijn colbert prijkt voortaan naast zijn veteranenspeld het draaginsigne van zijn koninklijke onderscheiding.

Willem - ‘zeg maar Wim’ - Passchier is benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau vanwege zijn tientallen jaren vol vrijwillige inzet voor vijf organisaties: de Koninklijke Marechaussee, PKN-gemeente Vlissingen, Hartstichting, landelijke volleybalbond Nevobo en de Vlissingse tennisvereniging DOS.

Verjaardag
Wim Passchier voor de lintjesuitreiking nietsvermoedend naar het gemeentehuis lokken, was nog niet zo makkelijk geweest. Gelukkig toert de Vlissingse burgemeester Bas van den Tillaar graag door zijn gemeente om inwoners individueel te verrassen met de onderscheiding. Daardoor kon de dochter van Wim en Matty Passchier vrijuit een feestje bij haar thuis organiseren, want ze is namelijk jarig op de dag van de lintjesregen. “De kinderen en kleinkinderen waren er, maar pas toen ik de burgemeester zag staan, viel het kwartje”, lacht Wim.

Sinaï
Geboren in Krimpen aan de Lek kwam Wim Passchier door zijn werk bij de Marechaussee in Terneuzen terecht. Daar leerde hij zijn latere echtgenote Matty kennen. Ze wonen sinds 1968 in Vlissingen. “We voelen ons echt Vlissingers”, vertellen de twee. “Door het vrijwilligerswerk kennen we hier veel mensen”, verklaart Matty (79), die ook met plezier belangeloos de handen uit de mouwen steekt. Zo is het echtpaar samen vrijwilliger bij zorgcentrum Ter Reede.

Zelf wonen ze nog zelfstandig, op een prachtige plek met uitzicht over de jachthaven en Westerschelde. “Hier heeft nog een marechausseekantoor gestaan waar ik heb gewerkt”, wijst Wim vanuit de woonkamer naar de kop van de jachthaven. Hij was vanaf 1955 tot zijn pensioen in dienst bij de Marechaussee en bekleedde er verschillende functies, onder meer bij de Vreemdelingendienst en afdeling logistiek. “Ik heb er een hele mooie tijd gehad.”

Aan het einde van zijn carrière was Wim commandant van de brigade Koninklijke Marechaussee Terneuzen, in Zeeuws Vlaanderen. Een onvergetelijke herinnering is zijn post in 1988 in de Sinaï in Egypte. “Ik was daar zeven maanden stationcommander van de militaire politie en gaf leiding aan militairen met acht verschillende nationaliteiten. Dat was indrukwekkend, want bijvoorbeeld niet alle militairen waren vrouwelijke collega’s gewend.” Hoewel hij er heftige situaties, zoals een dodelijk ongeluk meemaakte, ervoer Wim de sfeer niet als dreigend. Matty bezocht hem zelfs in de woestijn. “Wij waren er om te controleren dat het Vredesakkoord van Camp David tussen Egypte en Israël werd nageleefd en zaten in een bufferzone tussen beide landen.”

Fanatiek
Wim heeft bij de Marechaussee ook vrijwilligerswerk gedaan, zoals personeelsactiviteiten organiseren, maar als sportliefhebber met een sociale inborst en twee rechterhanden wisten vele organisaties hem te vinden. Zo hielp hij met de verbouwing van het clubhuis van de tennis en met de jarenlange restauratie van de Sint Jacobskerk. “Ik ben met vrijwilligerswerk begonnen in de kerk.” Zo was hij voorzitter en ouderling bij de PKN-gemeente Vlissingen. Wim heeft veel jeugdwerk gedaan in Paauwenburg. Tegenwoordig neemt hij de diensten in de Sint Jacobskerk op, zodat mensen die de kerk niet kunnen bezoeken de dienst kunnen volgen via radio, tv of computer. “De Jacobskerk is een prachtige kerk en daar maak ik dankbaar gebruik van.” Voor Wim geen vast draaiboek, hij wil de dienst iedere keer anders in beeld brengen. Dat fanatieke typeert hem. “Als je iets doet, moet je het goed doen. Ik heb toertochten van driehonderd kilometer gefietst, altijd gevolleybald en tot mijn 65e op nationaal niveau gefloten, maar toen ik een kunstknie kreeg ben ik gestopt. Ik mocht nog wel sporten van de dokter, maar ik ben te fanatiek om het niet voluit te doen.”

Vereerd
Nu geniet hij van zijn volkstuin en het vrijwilligerswerk voor de kerk en Ter Reede. Ook is hij nog steeds collectant voor de Hartstichting. “Ik heb altijd vrijwilligerswerk gedaan. De uitreiking van het lintje deed me wel wat, hoor. Ik voel me vereerd met deze blijk van waardering.”

Bron : internetbode.nl
(NB Wim is een begunstiger van Stichting Marechaussee Contact)

Altijd op de hoogte? Meld u aan voor de wekelijkse nieuwsbrief