Rectificatie van het bericht "De Dam op 4 mei"

Gepubliceerd op: 10-5-2022

De Dam op 4 mei 2022 ….. vanuit de erecouloir
De Nationale Herdenking was door Covid-19 twee jaar niet mogelijk. Nu mocht en kon het weer.
De organisatie zei nog tegen de mannen en vrouwen van de erecouloir: “Dit is uniek. Geniet ervan.
Koester de aandacht die je krijgt.” En zo marcheerden zij in twee lange linten via de Warmoestraat
de Dam op naar het Paleis. De zon scheen aangenaam. Door motorrijders van de Marechaussee
waren ze in veel bussen vanaf het Marine Etablissement Amsterdam energiek naar het Damrak
begeleid.
Het was even wennen het kruisje op het plaveisel te vinden waarop je moest gaan staan. Uiteindelijk
stonden we dan, op een afstand van twee meter van elkaar. Met aan weerszijde achter dranghekken
het talrijke publiek, gadegeslagen door de politie op de lege veiligheidsstrook. Het was 19.00 uur.
Onze meegereisde familieleden waren al in vak “U” aanwezig, gezeten op houten banken. Een
dubbelpost KMar zou er voor ons niet zichtbaar bij het paleis gestaan hebben. In de erecouloir
stonden – in uniform – eerst de actieve detachementen van de vier krijgsmachtdelen, die van de
Marechaussee afkomstig uit Apeldoorn netjes op de 4 e plaats. Het veteranendeel op grootte, stond
vanaf de helft richting het monument, kleurrijk vanwege de verschillende missiebaretten. Echte
oorlogsveteranen zag je niet opgesteld. Zij die nog op de wereld zijn, zijn ook rond de 100 jaar. We
luisterden naar wat getoond werd via twee grootschermen aan weerszijde van het monument. Ook
beelden uit de Nieuwe Kerk, waar de plechtigheid met de koning en de koningin plaats had. Zelf
keken we alleen maar recht vooruit en zonder te bewegen het publiek in. Er was ook plechtige
muziek te beluisteren door een militair orkest. De temperatuur was beter dan de laatste herdenking
met veteranen en publiek. In 2019 was het toen een graad of 3, nu heerlijk 12 graden.
Onze gedachten gingen – al staande in de erecouloir - naar hen die omgekomen zijn in de oorlog of
bij missies nadien. Bij mijzelf ook naar mijn oom, naar wie ik ben vernoemd, die op 22 april 1945 het
leven liet in Kamp Ravensbrück. Ook riepen de Oekraïners beelden bij mij op die nu het slachtoffer
zijn van de Russische agressie. Met hun team beleefde ik als vrijwilliger gedenkwaardige momenten
bij de Invictus Games onlangs in Den Haag. Het liep tegen 19.45 uur, de kerkelijke plechtigheid was
beëindigd. De koning en koningin trokken zich met hun gevolg even terug in het paleis en de
genodigden liepen door de erecouloir naar hun plaats links vooraan. Sommigen knikten vriendelijk
jouw richting uit. Onder hen veel bekenden zoals Onno Hoes met Albert Verlinden, maar ook onze
commandant Hans Leijtens. Zo zagen we ook de bijna 92-jarige marechaussee-veteraan Kees
Kortlever, die ’s morgens nog de Korea-krans bij burgemeester Ahmed Aboutaleb in Rotterdam had
gelegd. Tijdens het passeren in uniform van Gijs Pepijn Tuinman, ridder Militaire Willems-Orde,
bracht de erecouloir de eregroet. Maar wie zijn wij, de marechaussee-veteranen in de erecouloir?
Nog in actieve dienst bij de KMar: Guus Hetari en Ruben Reinders. Verder de SMC’ers Bert van
Horen, Jeroen Janssen en Loek Ruppert, die vanuit het reservebestand op mandag pas waren
aangevuld met Eric Haast en ondergetekende. Deze zeven waren een aanzienlijk deel van de in totaal
60 veteranen.
Tegen 20.00 uur klonk het signaal van de trompettist van het Orkest KMar. Het koninklijk gezelschap
zette zich in beweging en liep statig, in het zwart gekleed, door de erecouloir naar het monument
toe. De koning en koningin legden de eerste krans, gevolgd door het signaal Taptoe met twee
minuten stilte. De erecouloir stond gedurende deze ceremonie in de houding en bracht de eregroet,
best wel lang en zwaar. Je hoorde een enkele duif kwetteren, voor de rest was het echt doodstil.
Vanaf onze locatie zag je dat een deel van de openbare lampen branden. Toen deze doofde na twee
minuten, zette het militaire orkest het Wilhelmus in. We luisterden naar twee presentaties, de eerste
van ene Tieme de Laat, de tweede van burgemeester Femke Halsema en beide waren even

indrukwekkend. Eerst werden de vijf hoofdkransen gelegd, met gesproken beelden op beide
grootschermen, de vijfde door twee veteranen. Van de zijde van het parlement, van de
rijksministerraad, van de krijgsmacht (met onder meer commandant KMar Hans Leijtens) en van
Amsterdam waren de volgende kransleggingen. Na de opening van het defilé gingen de koning, de
koningin en hun gevolg gelijk weg via het poortje naar het Rokin. Het was al 20.30 uur geworden
voordat de overige groepen genodigden gingen defileren langs de kransen. In onze ooghoeken
ontwaarden we links en rechts van het monument een peloton van de Marine, Landmacht,
Luchtmacht en Marechaussee (die van de KMar kwamen uit Apeldoorn). Om 21.30 uur kwam pas de
afmars voor ons naar de bussen op het Damrak. De klus van 2,5 uur was naar volle tevredenheid
geklaard. Uitvallers hadden we niet kunnen veroorloven. Er waren geen reserves. Trots keerden allen
met een levenservaring rijker, al dan niet via de marinekazerne of nog met een kop koffie in Hotel
Krasnapolski, naar huis terug. Op naar volgend jaar, maar dan met andere veteranen in de erecouloir.


Bron: Frans Meijer SMC

Altijd op de hoogte? Meld u aan voor de wekelijkse nieuwsbrief